" مغزه هاي مصنوعي جايگزيني مناسب براي مغز‌هاي كربناته و ماسه‌سنگي " مي تواند به عنوان يك محيط متخلخلِ جديد و نزديك به شرايط واقعي مخزن، مورد استفاده پژوهشگران، اساتيد و دانشجويان قرار گيرد. اين روزها به منظور بررسي و شناسايي مكانيزم هاي موجود در به كارگيري روش هاي مختلفِ ازدياد برداشت، در آزمايشگاه ها از يكسري مدل هاي شيشه ايِ شفافِ پر شده با شن و ميكرومدل شيشه اي حكاكي شده با ليرز، استفاده مي شود. از مشكلات همراه با اين مدل ها مي توان به استحكام پايين، اندازه بزرگِ حفرات و گلوگاه ها، اشاره نمود. جهت رفع و رجوعِ اين مشكلات، اجرا و به كارگيري طرحي نوين و همراه با گام ابتكاري، لازم و ضروري به نظر مي رسد. در اين راستا مي توان از ايده ساخت و به كارگيري " مغزه هاي مصنوعي جايگزيني مناسب براي مغز‌هاي كربناته و ماسه‌سنگي " بهره برد. از توانمندي هاي همراه با مدل پيشنهادي، مي توان به در برداشتن محدوده اي وسيع از تخلخل و تراوايي، تحمل فشار بالاي مخزن و نهايتا هزينه اندكِ توليد، اشاره داشت. در ارتباط با عوامل تاثيرگذار بر روي استحكام، تخلخل و تراوايي مغزه هاي مصنوعي، مي توان به جنس، سايز و چيدمان دانه ها، چگونگي سير افزايش دما و زمان ماند نمونه درون كوره اشاره داشت. چرا كه هر گونه تغيير در پارامترهاي مذكور منجر به توليد مغزه اي جديد مي شود. با توجه به قابليت طرح پيشنهادي در جهت توليد مغزه هايي با تخلخل و تراوايي نزديك به شرايط واقعي يا دور از آن، مي توان آن را گزينه مناسبي جهت جايگزيني مغزه هاي واقعي، معرفي نمود.

\\"محيط متخلخل شكافدار مصنوعي\\" را مي توان به عنوان نمونه اي جديد جهت شبيه سازي مخازن تركدار، به شمار آورد. چرا كه تا كنون به منظور مطالعه مكانيسمي فرآيند افزايش برداشت در مخازن تركدار، از مدل بسته شني استفاده شده است. با توجه به مشكلاتي چون تراوايي بسيار بالاي محيط متخلخل، عدم اتصال دانه هاي ماسه به يكديگر و تغيير در مقدار تخلخل و تراوايي ماتريكس بلوك، بسته شني نمي تواند مدلي جايگزين جهت مدل واقعي مخزن باشد. لذا طراحي و ساخت يك محيط متخلخل تركدار، با تخلخل و تراوايي ثابت و نزديك به شرايط مخزن، امري لازم و ضروري به نظر مي رسد. در اين راستا و به منظور رفع مشكل همراه با مدل هاي بسته شني، از دو روش كاملا نوين در جهت ساخت محيط متخلخل شكافدار بهره برده شده است. در روش اول با ريختن يكسري ريزدانه هاي شيشه اي درون لوله هاي كوارتز يا پيركس، محيط متخلخل تركدار ساخته مي شود. بدين شكل كه عدم يكسان بودن جنس ريزدانه هاي شيشه اي، لوله مورد استفاده و اختلاف در دماي ذوب آنها، اتصالي بسيار قوي مابين جداره داخلي لوله و محيط متخلخل فيوز شده، برقرار نمي شود. نتيجتاً اين امر منجر به ايجاد محيطي با تراوايي بالا در اطراف محيط متخلخلِ با تراوايي پايين مي شود. در روش دوم ابتدا مغزه هايي با قطرِ 39.9 ميليمتر به عنوان ماتريكس بلوك توليد مي شود. در ادامه به منظور طراحي شكافِ اطراف مغزه، از لوله هاي پلكسي با قطر داخلي40 ميليمتر استفاده مي شود. نهايتا مي توان با قرار دادن مغزه مصنوعي ساخته شده درون لوله پلكسي، يك شكاف با اندازه تقريبي 100 ميكرومتر، ايجاد نمود.